Smażone bakłażany z białym serem z pomidorami

Magdaleno, dziękuję za komentarz i wnikliwe czytanie :)

Rzeczywiście, na moim blogu można trafić na, że tak to określę – „niespójności”. Przykład który podałaś jest jednym z wielu (inny to np. przepis na pomidory czy bakłażany, które – jako psiankowate – także zawierają glikoalkaloidy, przepisy na makarony i lasagne które są przecież z mąki a jej używanie odradzałem).
Przepisy które podaję na łamach tego bloga są daniami które jem. To nie jest tak, że pokazuję tu coś, czego wcześniej nie spróbowałem (najczęściej widać także zdjęcia z pocesu przygotowania). Zawsze wychodziłem z założenia, że jedzenie ma sprawiać przyjemność – wówczas jego rola sięga daleko głębiej niż zwykłej „substancji odżywczej”. Teraz do rzeczy:

Rzeczywiście jest tak, że łączenie pewnych produktów przynosi więcej szkody niż pożytku. Nasz organizm jest jednak doskonałą fabryką chemiczną, która sprawnie neutralizuje wiele groźnych związków i toksyn (choć są i takie, które trudno zneutralizować). Problem pojawia się wówczas, gdy jedzenie niezdrowego jedzenia (z punktu widzenia naszego organizmu) staje się nawykiem. Np. kilka razy dziennie herbata z cytryną albo kawa z mlekiem. Wówczas problemy z nerkami czy osteoporozą są murowane. Tutaj więcej informacji, jeśli chodzi o głębsze kopanie w temacie szczawianów, kamieni szczawianowych i dny moczanowej. Zagadnienie, które poruszyłem (PRPP) jest jednak na tyle obszerne, że wymaga osobnego artykułu.
Dopóki więc kłopotliwe pokarmy nie są nadużywane nie ma problemu. Stąd połączenie pomidora z białym serem (który wcale nie ma dużo wapnia, więcej ma go źółty ser, wynika to z technologii produkcji, poza tym to własnie duży bufor wapniowy oraz magnezowy pomagają usuwać szczawiany, bardzo szeroko i bardzo dobrze pisze na ten temat ta książka opisując właściwości mało znanej witaminy K2 oraz tzw. paraoks wapniowy).

A oliwa w tym daniu jest właśnie po to, aby nie powstały ewentualne problemy ze szczawianami ponieważ ma właściwości alkalizujące. Smalec – raz, nie komponowałby się z tym daniem zbyt dobrze, dwa – nie ma takich właściwości jak oliwa w kwesti „demontażu” szczawianów.

Ekspertem od psów czy kotów nie jestem, ale wcale pytanie mnie nie uraziło :). Hodowla zwierząt gospodarskich jest mi dość bliska (choć nie wychowywałem się „przy stajni”) ze względów… kulinarnych. Jakość mięsa zwierząt zależy od jakości ich życia a więc zarówno warunków chowu jak i diety. Podobnie jest ze zwierzętami domowymi. Zawsze fascynowało mnie to, jak ludzie potrafili sobie wmówić, że padlinożercy czy mięsożerne drapieżniki takie jak koty czy psy będą jadły karmę złożoną z… węglowodanów.

Ważna uwaga: choć zwierzęta (głównie ssaki) mają podobne „fabryki” jak my, ludzie, to jednak ich metabolizm w wielu przypadkach może się różnić znacząco. To chyba oczywiste, ale wolę o tym wspomnieć.

Niestety, komercyjnie produkowana karma (i sucha i mokra) dla psów czy kotów zawiera ich duże (lub bardzo duże) ilości sięgające nieraz 50%. Mało tego, wielu producentów karm twierdzi, że duża zawartość białka jest niekorzystna ponieważ obciąża wątrobę, nerki i inne organy, zaś węglowodany rzekomo nie mają tych wad, dodatkowo działają alkalizująco i zawierają błonnik ułatwiający wypróżnianie czworonogów.

Zadajmy najpierw pytanie, jaka jest dieta biologicznie odpowiednia. Innymi słowy, co jadły te zwierzęta zanim ludzie je udomowili (ok 10 tyś. lat temu).
Nie trzeba być biologiem ewolucyjnym jak Richard Dawkins, aby stwierdzić, że roślin raczej nie zjadały. Wystarczy spojrzeć na wilki czy psy dingo albo rysie czy tygrysy. Większość ich diety stanowiło białko oraz tłuszcz ze świeżego mięsa lub padliny. Ich organizmy są/były wysoce sprawne a większość chorób znana dzisiaj wśród hodowców tych zwierząt w naturze nie występuje. Na marginesie, w książce Uffe Ravnskova pt. Cholesterol – naukowe kłamstwo podane są wyniki badań na drapieżnikach mięsożercach, które wykazały, że zwierzęta nie miały zmian miażdżycowych na wolności, podczas gdy ich kuzyni trzymani w zoo i karmieni „naukową paszą” z nadmiarem węglowodanów na miażdżycę chorowały.

Drugie pytanie, na które należy odpowiedzieć: dlaczego ludzie karmią psy i koty suchą karmą? Pierwsza odpowiedź się liczy podwójnie: z wygody. Po pierwsze, jest wygodna w podawaniu i przechowywaniu. Jeśli dołożyć do tego „naukową dietę” to mamy zdjęty z barków psychologiczny aspekt dbania o zwierzę („skoro jest to markowa karma opracowana przez naukowców to nikt mi nie zarzuci że nie dbam o swojego psa”). Po trzecie jest znacznie tańsza niż ta sama ilość pokarmu białkowego pochodzącego ze świeżego mięsa.
Jeśli przyjrzymy się tym „zaletom” bliżej zauważymy, że w istocie nie chodzi o komfort życia zwierząt, tylko o… nasz. Kupujemy wielkie pojemniki suchej karmy – kto kupuje ten wie, że zapach z 10kg worka tuż po otwarciu jest niemal apetyczny. Po trzech tygodniach (bo duże worki wystarczają na dłużej i są też tańsze), śmierdzi z niego niemiłosiernie. A śmierdzi dlatego, bo kwasy tłuszczowe (oczywiście nienasycone, bo tylko one są „dobre”, stosuje się tłuszcze roślinne) ulegają rozkładowi. Dieta oparta wyłącznie o suchą karmę sprawia, że zmienia się flora jelitowa czworonogów co później skutkuje wieloma chorobami i brakiem odporności. Przykładowo psy karmione suchą karmą rzadko przekraczają wiek 8 lat (w USA i Kanadzie, gdzie tak żywi się zwierzęta zwyczajowo, pies w wieku 10 lat to już staruszek). Nie jest również tajemnicą (polecam książkę „Smacznego – chorzy z powodu zdrowego jedzenia” w której także opisywany jest wpływ jedzenia rafinowanego na zwierzęta domowe), że do żywności dla psów i kotów (nie tylko suchej) dodawane są specjalne dodatki smakowe, które mają „uzależnić” zwierzę od danej marki.

Oczywiście nie brak w Sieci głupot takich jak ta sugerujących żywienie psa dawką 10g węglowodanów na 1kg masy ciała. Potem pojawia się zdziwienie, kiedy weterynarz mówi, że pies ma cukrzycę (!). Węglowodany – tak – ale dla zwierząt domowych, które są (i zawsze były) przystosowane do takiego pożywienia jako swojej diety biologicznej. Np. chomiki, świnki morskie, ptaki ozdobne czy króliki. Zwierzętom, które naturalnie jadły mięso – podawajmy mięso. Mądrze i spójnie z naukowego punktu widzenia przedstawiono to zagadnienie w tym tłumaczeniu.

Wracając na grunt zwierząt gospodarskich: nie trzeba być smakoszem, żeby odróżnić jajka od kur hodowanych w klatkach na śrucie od tych z wolnego wybiegu, które jedzą to co znajdą (kury należą do rzędu grzebiących, żywiących się tym co znajdą, zarówno mięsem jak i węglowodanami). Mleko od krowy wypasanej na łące smakuje inaczej niż od takiej, która trawy na oczy nie widziała. Podobnie jest z mięsem świni chodowanym na paszy od takiej, która jadła serwatkę, mleko i gotowane ziemniaki. A pasze tworzy się po to, żeby ludziom było wygodniej i taniej. Z naturą (zwierzęcia czy naszą, jako konsumentów) nie ma to wiele wspólnego.

Dora, wersje są dwie: podajesz roladki na zimno lub na gorąco (odgrzane najlepiej z użyciem grilla w piekarniku) i na końcu polewamy gorącym sosem (wówczas smakuje bardziej wyraźnie). Polewasz je sosem dopiero przed podaniem. Tzn, jeśli zrobisz ich więcej – trzymaj w lodówce osobno roladki a osobno sos. Łączą się dopiero na talerzu.

Basiu, smacznie brzmi i pewnie tak samo wygląda :) Granat – choć obcy dla naszej szerokości geograficznej – potrafi bardzo urozmaicić każde danie – słodkie czy słone – bez znaczenia. Pamiętam, jak kiedyś upiekłem „kurczęta ze skarbami”. Kurczaki były czosnkowo-imbirowo-pomarańczowe a owymi skarbami były właśnie rubinowe kuleczki granata, które „wsypałem” do środka zaraz po upieczeniu.

Hanno, w kwestii łącznia obu tych produktów (twarogu i produktów zawierających kwasy) pisałem w komentarzu do Magdaleny, powyżej.

Łączenie twarogu i pomidorów (czy innych produktów zawierających kwasy) jest demonizowane, w sieci można trafić na kilka idiotycznych tekstów rodem z kolorowych poradników, gdzie wskazuje się to połączenie, jako przyczynę bólów stawowych a dokładniej dny moczanowej (chodzi o wytrącanie kryształów moczanowych w stawach). Nie jest to prawda, bo za dnę moczanową odpowiada coś zupełnie innego.